historia leżajska

W związku z kontrowersjami o Encyklopedii Solidarności http://encyklopedia-solidarnosci.pl/wik … 2%C3%B3wna  zajrzałem do niej poszukując faktów związanych z historią naszych terenów. I co znalazłem:


Stanisław Sołek, ur. 17 XI 1946 w Gniewczynie Łańcuckiej k. Rzeszowa. Ukończył ZSZ w Jarosławiu (1963). 1965-1972 pracownik WSK PZL Rzeszów, 1972-1973 Przedsiębiorstwa Instalacyjno-Montażowego Budownictwa Rolniczego w Przeworsku, w 1973 Spółdzielni Chemik w Leżajsku, 1973-2002 Fabryki Maszyn w Leżajsku. Od IX 1980 w „S”; członek KZ w FM. 13 XII 1981 zabezpieczył i ukrył (do 1988) dokumentację KZ. Od IV 1982 łącznik pomiędzy tajnymi strukturami „S” w Leżajsku i RKW w Rzeszowie. 1983-1989 współorganizator i działacz Terenowej Komisji Wykonawczej w Leżajsku. 1982-1989 kolporter prasy i wydawnictw podziemnych na terenie pow. leżajskiego; w 1983 współpracownik pisma „Łącznik” (wydawanego w Rzeszowie przez Jana K. Laskosza), 1984-1985 „Żądła” (wydawanego przez TKW w Leżajsku). W IV 1983 zatrzymany w związku z aresztowaniem J.K. Laskosza (ze względu na sytuację rodzinną areszt zamieniono na dozór milicyjny); zwolniony z pracy, po kilku mies. przywrócony przez Sąd Pracy w Rzeszowie. 1984-1988 wielokrotnie przesłuchiwany w zakładzie pracy, zastraszano jego rodzinę; współpracownik „S” w Stalowej Woli (przez Andrzeja Miąsika i Ewę Kubernę); współorganizator Duszpasterstwa Rolników i Duszpasterstwa Środowiskowego przy klasztorze oo. Bernardynów w Leżajsku. Od X 1988 (z Mieczysławem Liberem) jawny działacz KZ „S” w FM, uczestnik reaktywowania struktur „S” na terenie ziemi leżajskiej. II 1989 – 1990 członek jawnej RKW „S” w Rzeszowie jako przedstawiciel FM w Leżajsku; współorganizator i członek KO w Leżajsku. 1990-1998 wiceprzewodniczący KZ „S” w FM. 1990-1995 delegat na kolejne WZD Regionu Rzeszowskiego, członek ZR. 1990-1994 radny Miasta Leżajsk. Od 1990 własna działalność gospodarcza. Od 2002 na świadczeniu przedemerytalnym, od 2008 na emeryturze. Do 2 III 1987 rozpracowywany przez p. V RUSW w Leżajsku w ramach SOR krypt. Plac; od 8 IX 1988 przez p. VI RUSW w Leżajsku w ramach KE krypt. Uparty.

Roman Sroka, ur. 10 III 1961 w Leżajsku.
W 1981 zatrudniony w „S” RI w Leżajsku. 1982-1988 kolporter prasy i wydawnictw podziemnych. Od 1983 uczestnik spotkań krasiczyńskich, zatrzymany po manifestacji 3 V 1983, skazany na karę grzywny. Inicjator działań opozycyjnych na terenie Ziemi Leżajskiej, gł. w ramach „S” RI, m.in. założyciel Bractwa Trzeźwości w Brzózie Królewskiej. W 1983 pomysłodawca, współwydawca, redaktor i drukarz pisma TKW w Leżajsku „Żądło” (IV 1984-1987). Od 1983 współpracownik Solidarności Walczącej Oddział Rzeszów. 1983-1988 wielokrotnie zatrzymywany, przesłuchiwany i przeszukiwany, zastraszano jego ojca (działacza wiejskiego i „S” RI) oraz żonę z kilkorgiem nieletnich dzieci. Od III 1984 współorganizator (wraz z m.in. Mieczysławem Liberem i Stanisławem Sołkiem) struktur TKW w Leżajsku. W II 1985, po obchodach 4. rocznicy porozumień rzeszowsko-ustrzyckich, zatrzymany (wraz z ojcem), po kilkugodzinnym przesłuchaniu zwolniony (nast. kilkakrotnie przeprowadzano z nim rozmowy ostrzegawcze). 28 III 1985 aresztowany za druk materiałów wzywających do udziału w strajku ogłoszonym przez TKK na dzień 28 II 1985 i ich kolportaż na terenie Biedaczowa, Woli Zarzyckiej, Brzózy Królewskiej, Brzózy Stadnickiej oraz Brzyskiej Woli; skazany na 1 rok więzienia, do I 1986 osadzony w ZK w Załężu k. Rzeszowa, Łęczycy i Barczewie. 1986-1988 kolporter prasy podziemnej otrzymywanej z Rzeszowa (m.in. „Solidarność Trwa”, „Galicja”, „Solidarność Walcząca”, „Z dnia na dzień”, „Hutnik”, „Tygodnik Mazowsze”).
Na początku l. 90. przez rok w USA; po powrocie na rencie, prowadził własne gospodarstwo rolne w Brzózie Królewskiej. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009).


Mieczysław Liber, ur. 30 XII 1953 w Nowym Sączu. Ukończył Technikum Mechaniczne w Leżajsku (1978). 1971-1972 pracownik Huty Szkła Okiennego w Jaworznie-Szczakowej, IV-X 1972 KWK Komuna Paryska w Jaworznie, 1972-1974 zasadnicza służba wojskowa w Przemyskim Oddziale Wojsk Ochrony Pogranicza, 1974-1975 ponownie pracownik KWK w Jaworznie (pod ziemią), 1975-1980 tokarz w Hucie Stalowa Wola Fabryka Maszyn w Leżajsku. Od IX 1980 w „S”, przewodniczący Komitetu Założycielskiego w FM, od XI 1980 MKZ w Leżajsku, oddelegowany do pracy związkowej, od XII 1980 przewodniczący KZ w FM; w VI, VII i VIII 1981 delegat na I WZD Regionu Rzeszowskiego; w 1981 współzałożyciel MKK w Leżajsku, od XI 1981 przewodniczący 18-20 XII 1981 zatrzymany, przesłuchiwany w KW MO w Rzeszowie, 20 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Załężu k. Rzeszowa, zwolniony 26 II 1982. Po wyjściu w kontakcie ze strukturami podziemnej „S” w Rzeszowie i w Stalowej Woli, organizator podziemnej „S” na terenie Leżajska; od 1983 drukarz ulotek i kolporter pism podziemnych, m.in. „Solidarność Trwa”, „Tygodnika Mazowsze”. 1982-1986 zatrzymywany i przesłuchiwany, zastraszany, nachodzony przez SB w domu i w pracy, 1983-1985 kilkakrotnie rewizje w mieszkaniu. W II 1984 założyciel i przewodniczący Terenowej Komisji Wykonawczej w Leżajsku, IV 1984 – 1987 współwydawca pisma TKW „Żądło”. 1984-1988 współorganizator Duszpasterstwa Środowiskowego i Rolników Indywidualnych przy klasztorze oo. Bernardynów w Leżajsku. W 1988 organizator wsparcia dla strajkujących robotników Huty Stalowa Wola i Nowej Huty (przekazał na rzecz strajkujących zebrane kilkaset tys. zł). Od X 1988 jawny działacz związkowy na terenie Leżajska. VI 1989 – III 2001 przewodniczący KZ „S” w FM w Leżajsku, delegat na kolejne WZD Regionu Rzeszowskiego, członek ZR; od 1989 przewodniczący MKK w Leżajsku (późn. Leżajska Delegatura „S”). W 1989 uczestnik prac KO w Leżajsku, przewodniczący Komitetu Wyborczego w wyborach 4 VI, w 1990 w wyborach prezydenckich. 1992-1996 członek Rady Nadzorczej przy Szpitalu Powiatowym w Leżajsku. 1996-2001 przewodniczący AWS Ziemi Leżajskiej. Odznaczony przez Stowarzyszenie Polskich Więźniów Politycznych: Krzyżem Więźnia Politycznego (1997), Orderem Męczeństwa i Zwycięstwa dla Represjonowanych od 1939 do 1989 r. za Walkę o Polskę Wolną i Sprawiedliwą (1997), Krzyżem Semper Fidelis (1997). 2 III 1981 – 26 VII 1982 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO w Rzeszowie w ramach SO krypt. Azymut; 26 VII 1982 – 6 II 1983 przez Wydz. V KW MO w Rzeszowie w ramach KE krypt. Klon; 6 XII 1983 – 12 V 1987 przez RUSW w Leżajsku w ramach SOS/SOR krypt. Plac; 13 V 1988 lub 1987 – 14 VIII 1989 przez RUSW w Leżajsku w ramach KE/SOS krypt. Konwojent/Pewni.

Marian Kwieciński, ur. 31 I 1940 w Leżajsku, zm. 29 VI 2005.
1966-1970 członek PZPR. Od 1966 pracownik Lokomotywowni Węzła PKP w Węglińcu.
Od IX 1980 w „S”, przewodniczący Komitetu Założycielskiego, nast. KZ w Lokomotywowni; w 1981 delegat na I WZD, członek ZR Jeleniogórskiego, delegat na I KZD, członek KK. 11-12 XII 1981 uczestnik ostatniego posiedzenia KK w Sali bhp Stoczni Gdańskiej im. Lenina. 13 XII 1981 internowany w Strzebielinku k. Wejherowa, zwolniony 22 XII 1982. W 1982 współzałożyciel KIK w Lubaniu. Działacz podziemia w Lubaniu i na terenie woj. jeleniogórskiego. W VI 1984 jeden z 41 sygnatariuszy listu skierowanego do Przewodniczącego Państwowej Komisji Wyborczej, zawierającego oświadczenie o zamiarze nieuczestniczenia w wyborach do rad narodowych.
W 1988 współzałożyciel KO; członek Lubańskiego Klubu Obywatelskiego. W 1989 uczestnik reaktywowania struktur „S”. W VI 1989 uczestnik przygotowań do wyborów 4 VI; w V 1990 do wyborów samorządowych. W 1990 delegat na II WZD Regionu Jeleniogórskiego, nast. na II KZD. 1994-1998 radny Miasta Lubań, członek Zarządu Miasta. Współorganizator i przewodniczący grupy radnych związanych z „S” Pro Lubaniae. Od 1992 na emeryturze; działacz organizacji parafialnych, m.in. Rycerstwa Niepokalanej; organizator pielgrzymek i uroczystości rocznicowych.


Stanisława Krauz, ur. 12 II 1947 w Chodaczowie, woj. podkarpackie. Absolwentka liceum ogólnokształcącego w Leżajsku (1965) oraz Studium Katechetycznego w Wodzisławiu Śląskim (1987).
1965-1972 zatrudniona w Gromadzkiej Radzie Narodowej w Zmysłówce, 1972-1987 w Urzędzie Miasta Jastrzębie-Zdrój.
Od 1980 członkini „S”, w 1981 wiceprzewodnicząca KZ w UM. Po 13 XII 1981 współpracowniczka niezależnych pism „Ość” oraz „Regionalny Informator Solidarności RIS”, także innych – przepisywanie, drukarz, kolporterka, także ulotek. 1984-1985 uczestniczka tajnego szkolenia drukarzy w Warszawie, łącznik między Warszawą i Jastrzębiem. 30 VIII 1987 po rewizji w mieszkaniu (pod pretekstem poszukiwania bimbrowni) zatrzymana, przewieziona do KM MO w Jastrzębiu, zwolniona po niecałej dobie, nast. wezwana do KW MO w Katowicach, skazana przez Kolegium ds. Wykroczeń na 35 tys. zł grzywny; zwolniona z pracy. W VIII 1988 wspomagała strajki w jastrzębskich kopalniach, 1988-1989 katechetka przy parafii NMP MK w Jastrzębiu-Zdroju. 25 II 1989 delegatka na Zgromadzenie Delegatów „S” w Ustroniu.
1989-1992 zatrudniona w ZR Śląsko-Dąbrowskiego. 1989-1991 posłanka na Sejm z listy KO, członkini OKP, członkini Sejmowej Komisji Samorządu Terytorialnego, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej, przewodnicząca Podkomisji ds. Administracji Państwowej, członkini Komisji Regulaminowej i Spraw Poselskich oraz Komisji Nadzwyczajnych: do rozpatrzenia projektu ustawy o ochronie prawnej dziecka poczętego oraz do rozpatrzenia projektów ustaw dotyczących zmian systemowych w gospodarce, Komisji do rozpatrzenia sprawozdania PKW oraz protestów wyborczych wraz z opinią Sądu Najwyższego w tej sprawie. Od 1992 ponownie zatrudniona w UM w Jastrzębiu-Zdroju, redaktorka lokalnej gazety „Jastrząb”. Od 1996 członkini Stowarzyszenia Byłych Posłów OKP. 1998-2005 sekretarz Akcji Katolickiej działającej przy kościele Miłosierdzia Bożego w Jastrzębiu-Zdroju. Od 2002 na emeryturze.

Eugeniusz Kiszakiewicz, ur. 6 VI 1902 w Leżajsku, zm. 2 V 1994 w Szczecinie. Absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (1936), mgr historii.
1923-1930 nauczyciel w Szkole Podstawowej w Rakówce k. Biłgoraja, 1930-1945 SP w Niedzwicy Kościelnej k. Lublina, 1945-1973 pedagog szkół szczecińskich: LO im. M. Skłodowskiej-Curie, LO im. Mieszka I w Szczecinie oraz Technikum Łączności. Od 1973 na emeryturze. 1920 żołnierz ochotnik w wojnie polsko-bolszewickiej; znawca historii współczesnej, nauczyciel i przewodnik turystyczny po ziemi szczecińskiej.
Od IX 1980 członek „S” Pracowników Oświaty i Wychowania Pomorza Zachodniego; po 13 XII 1981 współpracownik tajnych struktur „S” (m.in. A. Milczanowskiego), od 1984 użyczający swojego domu na spotkania podziemnej Rady Koordynacyjnej „S” Regionu Pomorza Zachodniego oraz stworzenie bazy materialnej i informacyjnej RK „S” (m.in. ośrodek nasłuchów audycji RWE, Głosu Ameryki, BBC).
W 1991 odznaczony za udział w wojnie 1920 roku.

Franciszek Perlak, ur. 15 I 1927 w Woli Zarczyckiej k. Sokołowa Małopolskiego, zm. 5 XII 1987 tamże. Żołnierz AK i WiN; 9 XI 1950 skazany wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Rzeszowie na 5 lat więzienia za udzielanie informacji, schronienia i dostarczanie żywności partyzantom, osadzony w aresztach w Nisku i Rzeszowie oraz najcięższych ZK: w Rawiczu, Potulicach, Gliwicach i Sośnicy, torturowany, zwolniony po 3 latach i 8 mies. w złym stanie zdrowia. Prowadził z żoną gospodarstwo rolne. W 1978 współpracownik Komitetu Samoobrony Chłopskiej Ziemi Rzeszowskiej w Łowisku; organizator grupy, która w warunkach półkonspiracyjnych zajmowała się kolportażem ulotek, malowaniem haseł i uświadamianiem mieszkańców; efektem tej działalności było opublikowanie w III 1979 oświadczeń przez mieszkańców Woli Zarczyckiej (nakł. 1,5 tys. egz.), Tarnogóry i Koziarni; w 1980 wydawca pisma „Wieś Rzeszowska” (przekształconego nast. pod redakcją Janusza Szkutnika i Tadeusza Kensego w biuletyn Solidarności Wiejskiej Regionu Rzeszowskiego). W V 1980 zatrzymany (z 17-letnim synem Józefem Perlakiem) w Stalowej Woli po spotkaniu u ks. Edwarda Frankowskiego dot. procesu Jana Kozłowskiego. We IX 1980 uczestnik (ze Stanisławem Krasoniem z Łowiska) spotkania Komitetów Samoobrony Chłopskiej i Solidarności Wiejskiej w Warszawie, jeden z dwóch przedstawicieli woj. rzeszowskiego w składzie ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego Solidarności Wiejskiej; członek Wojewódzkiego Komitetu Założycielskiego Solidarności Wiejskiej w Rzeszowie; w X 1980 organizator i przewodniczący jednego z pierwszych kół Solidarności Wiejskiej w Woli Zarczyckiej, współorganizator wielu innych; uczestnik (z córką Katarzyną Perlak) strajku ustrzycko-reszowskiego w b. siedzibie WRZZ w Rzeszowie. 12/13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Załężu k. Rzeszowa i Darłówku, zwolniony 6 III 1982. Po wyjściu zaangażowany w Duszpasterstwie Rolników w Leżajsku, działacz OKOR. Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2008). 3 VI 1980 – 2 III 1981 rozpracowywany przez Wydz. III-A KW MO w Rzeszowie w ramach SOR; 10 III 1982 – 26 V 1988 w ramach KE krypt. Klon.

Kazimierz Kochanowicz, ur. 1 XI 1956 w Żarach. Ukończył Technikum Mechaniczne w Leżajsku (1977); absolwent studiów z zakresu finansów i zarządzania na Sacred Heart University w Fairfield (USA, 2000).
Od 1977 zatrudniony w WSK PZL Rzeszów. Członek Ruchu Światło-Życie.
VIII/IX 1980 uczestnik strajku w WSK PZL, członek Międzywydziałowego KS; od IX 1980 w „S”, przew. Komisji Wydziałowej na Wydz. TMT; w 1981 delegat na I WZD Regionu Rzeszów. Organizator niezależnej biblioteki w WSK PZL. Jesienią 1980 wspierał niezależny ruch rolników indywidualnych; współorganizator Komitetu Założycielskiego Solidarności Wiejskiej (przekształconej nast. w „S” RI) w Krzemienicy k. Łańcuta oraz w okolicznych wioskach gm. Czarna; współpracownik redakcji biuletynu informacyjnego Solidarności Wiejskiej „Wieś Rzeszowska”. I/II 1981 wspierał uczestników strajku rzeszowsko-ustrzyckiego. 14 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Załężu k. Rzeszowa, zwolniony 29 IV 1982.
Od XI 1982 na emigracji w USA; uczestnik inicjatyw wspierających finansowo i polityczne „S” w Polsce; członek Kongresu Polonii Amerykańskiej Stanu Connecticut. Od 1987 pracownik Sikorsky Aircraft Corporation w Stratford. 1991-2002 wspierał (wraz z żoną Alicją Kochanowicz) polonijną edukację dzieci i młodzieży zrzeszonych w Polskich Szkołach Sobotnich wschodniego wybrzeża USA. Wydawca i redaktor nacz. polonijnego dwutygodnika społeczno-kulturalnego „Polonia”, ukazującego się w Stanie Connecticut.





„Żądło”, podtytuł: Biuletyn Informacyjny Tymczasowej (Tajnej) Komisji Wykonawczej „S” w Leżajsku, pismo sygnowane również przez Porozumienie Prasowe Solidarność Zwycięży, wydawane 1983-1987; o obj. 1-4 s., w formacie A4 i A5, drukowane na powielaczu, nast. techniką sitodruku, w nakł. 150-250 egz. W składzie zespołu (redakcja, druk, artykuły): Roman Sroka (aresztowany w IV 1985), Wiktor Sroka, Piotr Hlebowicz, Mieczysław Liber, Stanisław Sołek, Franciszek Śmiałek, Kazimierz Grzesik, Marian Raźnikiewicz; druk u Aniela Wawrzaszka w Brzózie Królewskiej, nast. w Leżajsku. Zamieszczano odezwy i komentarze oraz bieżące informacje - lokalne (z zakładów pracy, środowisk wiejskich i duszpasterstw) oraz z regionu i kraju. Reprezentowano leżajskie środowiska „S”, NSZZ RI „S” i Solidarności Walczącej. Adresowane do odbiorcy na terenie działania TKW Leżajsk, docierało również do Rzeszowa, Łańcuta, Stalowej Woli.


Niezależna Unia Młodzieży Szkolnej (NUMS), ogólnopolska organizacja młodzieżowa, powołana podczas Ogólnopolskiego Spotkania Niezależnych Środowisk Młodzieżowych. Ogólnopolski Komitet Założycielski NUMS powstał w Gdańsku 11 VI 1989. Organizacją kierowało Prezydium, liczące 21 osób. Pierwszym przewodniczącym została Anna Jędrzejewska. W VIII 1989 w Rynie na Mazurach odbył się obóz szkoleniowy działaczy organizacji, w którym uczestniczyło ok. 60 osób oraz kadra, wywodząca się z działaczy opozycji antykomunistycznej. Program szkolenia obejmował techniki druku, zasady redagowania tekstów prasowych, podstawowe prawa ucznia i obywatela. Organizacja przeprowadziła kilka akcji, m.in. 29 IX 1989 zorganizowała ogólnopolską akcję „Szkoła drugim domem”, w celu aktywizacji środowiska uczniowskiego, a 12 X 1989 we Wrocławiu zaprezentowała happening podważający zasadność nauczania przysposobienia obronnego. Podejmowała także inicjatywy o charakterze literackim i kulturalnym (np. konkursy i wieczory poetyckie). Od początku istnienia NUMS był organizacją ideowo niespójną; skupiał zarówno ze zwolenników, jak i radykalnych przeciwników porozumień Okrągłego Stołu. To była jedna z przyczyn słabości organizacji, która spowodowała zaprzestanie działalności już na początku lat dziewięćdziesiątych.
W zjeździe założycielskim uczestniczyli dwaj przedstawiciele z Leżajska: Bogusław Wąśkiewicz i Eugeniusz Kwieciński, wysłani tam przez MZK Solidarnośc za zorganizowanie kampanii wyborczej w 1989 r. Po powrocie struktury NUMS powstały w Zespole Szkół Zawodowych w Leżajsku. Zaprzestano działalności na pocz. lat   90-tych.

Duszpasterstwo Rolników Krasiczyn – Haczów – Sonina; początki Duszpasterstwa Rolników w Polsce południowo-wschodniej związane są z parafią Krasiczyn w woj. przemyskim, gdzie proboszczem był ks. Stanisław Bartmiński. W dn. 8-12 XII 1982 odbyły się tam pierwsze rekolekcje dla rolników z 10 diecezji Polski. Od 6 II 1983 w domu rekolekcyjnym w Krasiczynie prowadzono spotkania dla rolników, podczas których przedstawiano naukę społeczną Kościoła. 23 II 1983 formalnie powstała Komisja Episkopatu Polski ds. Duszpasterstw Rolników, a na jej czele stanął ks. bp. Jan Gruda. Dzięki dążeniu ordynariusza przemyskiego ks. bp. Ignacego Tokarczuka do tworzenia duszpasterstw środowiskowych, w krótkim czasie powstały nowe ośrodki Duszpasterstwa Rolników w diecezji. W 1983 ks. Kazimierz Kaczor zorganizował prężne Duszpasterstwo Rolników w Haczowie, ks. Jan Jakubowski - w Soninie, ks. Mieczysław Lachor - w Górnie, a ks. Michał Kochman - w Łańcucie. Rozwój działalności nastąpił w 1984: w II powstały Duszpasterstwa Rolników w Stubnie i Zarzeczu (woj. przemyskie); w III u oo. Bernardynów Leżajsku; w IV ks. Antoni Domino i ks. Stanisław Bartmiński utworzyli Duszpasterstwo Rolników w Lutczy; w X 1985 powstało Duszpasterstwo Rolników w Błażowej, gdzie proboszczem był ks. Adolf Kowal - obejmowało ono dekanat błażowski i tyczyński; w tym samym roku powstało Duszpasterstwo w Strzyżowie. Wraz ze wzrostem liczby członków Duszpasterstw Rolników, zaczęto tworzyć duże ośrodki duszpasterskie: np. w 1986 przestało działać Duszpasterstwo w Lutczy, a jego członków przejął ośrodek w Strzyżowie; podobnie w Górnie i Łowisku, z których przeniesiono działalność do Sokołowa Małopolskiego. Charakter pracy wszystkich Duszpasterstw był podobny: spotkania składały się z mszy, wykładu i dyskusji. Tematyka wykładów obejmowała zagadnienia teologiczne, społeczne, polityczne, historyczne, a także kwestie techniczne związane z rolnictwem. Duszpasterstwa Rolników stały się forum wymiany myśli: uczestnicy spotkań szukali sposobów na przezwyciężenie problemów polskiego rolnictwa, podejmowali m.in. kwestię Fundacji Rolniczej, a także pracy Komisji ds. Realizacji porozumień rzeszowsko-ustrzyckich. Wykłady podczas spotkań prowadziły osoby będące autorytetami w danej dziedzinie, a także szczególnie zaangażowani przedstawiciele opozycji, np.: ks. Henryk Borcz, Andrzej Stelmachowski, Wit Tybulczuk, Jan Draus, Jacek Szymanderski, Andrzej Kuźniar, Józef Ślisz i wielu innych. Oprócz standardowych działań Duszpasterstwa podejmowały także inne inicjatywy m.in: w Soninie zorganizowano Bractwo Trzeźwości, które w ramach swojej działalności w l. 1985-1987 organizowało marsze trzeźwości; pomoc w ramach ogłoszonej przez bp. I. Tokarczuka akcji Wieś miastu-miasto wsi; osoby zaangażowane w działalność Duszpasterstw uczestniczyły w dożynkach diecezjalnych i ogólnopolskich na Jasne Górze, w pielgrzymkach do Częstochowy i do miejsc pochówku ks. Jerzego Popiełuszki i kard. Stefana Wyszyńskiego; delegacje poszczególnych duszpasterstw brały udział w mszach św. podczas wizyt Jana Pawła II w Polsce, uczestniczyły także w obchodach rocznic podpisania porozumień rzeszowsko-ustrzyckich. Działalność duszpasterstw wywołała reakcję SB - obawiano się, że Duszpasterstwa są tylko pretekstem dla kontynuowania ruchu związkowego rolników i sposobem na wypieranie wpływu instytucji państwowych i politycznych ze wsi. W związku z tym SB prowadziła sprawy operacyjne i obiektowe, np. sprawa obiektowa o krypt. Pasterz, prowadzona w Rzeszowie w l. 1984-1989.
W Leżajsku min ordanizowano Tygodnie historyczne z wykładami z najnowszej historii zapełniające aulę przy klasztorze OO Bernardynów